Dr. Burcu Bostancıoğlu
Daha sonraları bu sırt dayanan taşın ismi Arka-Taş‘dan Arkadaş formunu alarak lisanımıza yerleşmiştir. Hiç tereddüt etmeden güvenebileceğimiz, bizi sırtımızdan vurmayacağına emin olduğumuz, samimiyetine inandığımız bireylere “arkadaş” denilmiştir.
Zamanın getirdiği yozlaşmadan birtakım durumlarda bu mana içeren sözler ve bedeller de ziyan gördü elbette. Sırtınızı yasladığınız güvendiğiniz taştan ayağınıza takılan bilerek ve isteyerek oraya bırakılan taşa…
Derdi tasayı, kalbimizde bizi sıkan durumları paylaştığımız, bize özel olan, lakin inancımızı kazanmış şahıslara teslim ettiğimiz özelimizin gün gelip de ayağımıza bağlanan taşla bizi derin kuyulara atacağını kim bilebilirdi ki…
Elbetteki hiçbir şey eskisi üzere değil geçen vakit içinde vardığımız bu durakta. O anlardaki üzere pak, o zamanlardaki üzere dürüst ve çıkarsız değil. Ne geçen vakitteki üzere beşerler ve durumlar, ne de sözden ibaret olmayan hisler; sevgi, inanç, dostluk…
Doğru ya da yanlış, karşılıklı ya da platonik olan ve ismine aşk dediğimiz duygudurum beyne yüksek ölçüde dopamin salgılar. Dopamin, yenilik arayışı, yaratıcılık ve hazzı temel alan bir hudut kimyası unsurudur. Dopamin eksikliği ve fazlalığı insan vücudunda ve beyninde farklı sonuçlara yol açar. Dopamin salgılamasına sebep olan her ne ise azalması, tetiklenmemesi bir müddet sonra üzüntüyü ve ruhsal birtakım süreçleri tetikler.
Aşkın beyinde ve hisseden kişinin bedeninde yarattığı sürecin devamlılığı kişiyi yaşama karşı müspet meblağ. Lakin bu ağır hissin beyni doyuramaması durumunda dopamin eksikliği farklı süreçlerin yaşanmasına sebebiyet verebilir. İşte bu ortaya koyulan eksiklikte yerine neyin koyulduğu ve ne ile teselli edinildiği yaşamsal sürecin belirleyicisi olabilir.
“Her şeyi paylaşırdık lakin her şeyi. O varsa bana bir şey olmaz derdim. Ondan kötülük gelmez, bana ziyan gelmesini istemez. Ona çok güveniyordum o denli ki en kıymetli sırlarımı paylaşıyordum onunla. Keşke her şeyi paylaşmasaydık da bu durumlara gelmeseydik. Beni acıtan, bana yük olan fakat ismine aşk denilen ve karşılığı olmayan ağır yükümü paylaşmıştım onunla. Bana yardımcı olacağını söyledi uzattığı o küçücük ilaç sandığım maddeyi. Evvel acımı hafifletecek diye verdi bana onu, sonra beni hafiflettiğini hissetmeye başladım ve daha fazlasını istedim. Bir müddet sonra beni hafifleten maddeyi taşıyarak ve diğerlerini bu çukura çekerek vicdanımı ağırlaştırdım ve daha fazla içtim. Artık kalbim ağır, vicdanım ağır, bedenim ağır, beynim ağır, hafif olan tek şey ruhum.. Güya çıkıp gidecekmiş gibi…”
Öylesine canı yanıyordu ki bu cümleleri kurarken yangını görüyordum gözlerinde. Ona yasak olan birini sevmişti karşılıksızca Ç.R. Yük ağır gelince en güvendiğimizle paylaşırız, yani öyleydi uzun vakit evvel.
Ç.R. bu ağır yükü paylaşıyor dostum dediğiyle. Bir müddet sonra o yükü hissedilene bırakma tehdidi ile Ç.R.’ye yapmak istemediği ne varsa yaptırıyor husus için. Unutmasını sağlayacak, onu rahatlatacak vaadiyle verilen teklif, bir müddet sonra yerini mecburi rahatlamanın devası olarak, bir alışkanlığa, bağımlılığa bırakıyor.
Evladının çaresizliğine deva olabilmek için çırpınan anne hassas bir mahalle muhtarı ile ulaşıyor bana. Birkaç tedavi teşebbüsleri olmuş elbette anne zoruyla ancak dediğim üzere ‘zoruyla’…
Yaşamda hiçbir yardım hakikaten kabulü kişi tarafından istenilmediği sürece tesirli olmuyor. Hele bu husus bağımlılığı tedavisi ise, kişi lakin hakikaten istediği ve buna muhtaçlığı olduğunu hissettiği vakit işe yarıyor o yardımlar. Ç.R.’nin maddeyi bedeninden arındırması için klinik yardım alması bir öncelikti elbette. Fakat klinik yardım bağımlılık tedavisi sürecinde bir başlangıçtır yalnızca.
Kullanılan her unsurun çeşidi ve ona uygulanan tedavi formu farklılık gösterebilir. Alınan hususun yoğunluğu, ne ile birlikte alındığı yani tetikleyicisi hesaba katılır tedavi hali ve müddetinde. Düzgünleşme sürecinde unsurun bedenden atılma sürecinde şahsa verilen ilaç ve tedavi formülünün yanı sıra rehabilitasyon ve ruhsal dayanak olmadan geri dönüşler kaçınılmaz oluyor.
Tedavi sürecinde ailelerin ve yakınların klinik tedaviden beklentileri elbette yüksek oluyor, lakin klinik tedavi bedenin husustan arındırılmasını kapsar. Asıl olan beynin husustan arındırılması ve nükslerin engellenmesidir. Bu da kişiyi unsur kullanmaya iten, unsur alımını tetikleyen travmatik durumun güzelleştirilmesi ile mümkündür. Ç.R. ile oluşturduğumuz dışavurum programında platonik aşkın acısının dindirilmesinden çok birisine duyulan o güçlü hissin ‘güven’in tekrar sağlanmasının zorluğu ortaya döküldü.
Aşk acısı aşikâr bir mühlet sürecektir elbette lakin denildiği üzere vakit en âlâ ilaç olacaktır bireyler için. Lakin ‘güven’, yine birisine karşı hissedilme mümkünlüğü, kişinin bu hissi içinde tekrar inşası zordur.
Yeniden yıkılacak korkusu ile inşası en güç kaledir sarsılan inancın sağlamlaştırılması..